تأثیر تمرین تناوبی و نقش سن بر بیان ژن های انتقال دهنده مونوکربوکسیلات (mct۱ و mct۴) و سطح لاکتات در عضلات اسکلتی موش های صحرایی نر نژاد ویستار

زمینه و هدف : در سالمندی همراه با تغییرات فیزیولوژیک، کاهش بیان mct1 و mct4 در عضلات اسکلتی رخ می دهد، ولی این کاهش می تواند با فعالیت بدنی تعدیل شود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر تمرین تناوبی و نقش سن، بر بیان ژن های mct1، mct4 و لاکتات عضلات اسکلتی موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر موش صحرایی نر در دو گروه سنی پیر   (سن 27 ماه با وزن 31±389 گرم) و جوان (سن 3 ماه با وزن 13±224 گرم) در نظر گرفته شد. هرگروه، به طور تصادفی به دو گروه تجربی (10=n) و شاهد (10=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل: 4 دقیقه دویدن و 2 دقیقه استراحت فعال در10 مرحله تمرینی، 6 جلسه در هفته، به مدت 8 هفته به صورت فزاینده روی نوارگردان اجرا شد. موش ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، بیهوش و عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پای آنها خارج شد. اندازه گیری لاکتات به روش آنزیماتیک و بیان ژن با استفاده از روش pcr real-time صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های واریانس یک طرفه، تعقیبی توکی و تی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: کاهش معنی داری در لاکتات عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پا در دو گروه تجربی (پیر و جوان) مشاهده شد (05/0>p). در هر دو گروه سنی، mct4mrna و mct1 در عضلات افزایش نشان داد. در نسبت افزایش بیان ژن در دو گروه سنی، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری : این نتایج، بیانگر تأثیر تمرین تناوبی بر افزایش بیان mct1 و mct4        عضلات بوده و نشان می دهد این تأثیر مستقل از سن می باشد. همچنین افزایش بیان mct ها، برای پاک سازی لاکتات اهمیت ویژه ای دارد.